Het fotoalbum

Nieuwjaarsdag. Het laatste pakjesritueel van de voorbije feestdagen voltrekt zich in onze woonkamer. Omdat de naaste familie bij ons te gast is, hebben wij, mijn vrouw en ik, een vrij goed beeld van hoe dit ritueel zal verlopen. Vakkundig regisseren we het gebeuren, zodat iedereen de kans krijgt zijn of haar pakje aan te bieden aan een ander familielid. Net toen we dachten dat het ritueel voorbij was, ontstond er een zenuwachtig gesprek tussen zoon en dochter. Voor we goed wisten wat er te gebeuren stond, werd ons een pakje aangeboden. Vanwege zoon en dochter, aan mama en papa.

Het blijkt om een fotoalbum te gaan met als titel “De familie Verbeeck”. Met verstomming doorbladeren mijn vrouw en ik het album en al snel raken we geëmotioneerd door de verschillende foto’s van het voorbije jaar. De zomervakantie, de foto van de wandeling met de recent overleden overgrootmoeder, de hond met een zonnebril, samen op uitstap naar de kerstmarkt, allemaal zaken die we inderdaad vorig jaar hebben meegemaakt.

Indien u me op een onbewaakt moment zou gevraagd hebben naar een herinnering aan een van deze gebeurtenissen dan zou ik u waarschijnlijk verteld hebben dat het bezoek aan de kerstmarkt niet zonder slag of stoot is gebeurd, dat de vakantie gepaard ging met de nodige ruzies, dat we meer dan eens gevraagd hebben om de hond niet te plagen met die zonnebril en dat het absoluut niet evident was om de overgrootmoeder te overtuigen om samen te gaan wandelen. Kortom, en dat weet u allemaal, het leven is niet altijd eenvoudig. Stress, spanningen, elk huishouden kent ze. En dan komt het fotoalbum, waarin deze gebeurtenissen in een nieuw perspectief worden geplaatst.

Sta de filosoof toe even geleerd te doen. Een fotoalbum biedt een metaperspectief op het leven aan. Een metaperspectief is een perspectief op het perspectief. Ik leg uit wat ik bedoel. Elke dag leven we het leven zoals het zich aandient, met de nodige beslommeringen, uitdagingen, mooie momenten, stressvolle momenten, enz. In vele gevallen hollen we van moment tot moment en blussen we spreekwoordelijke brandjes. Dit is het perspectief waarin het leven zich elke dag toont. Maar dan is er het metaperspectief. Hier zie je, door de ogen van de fotografen, in dit geval van dezelfde gezinsleden die in datzelfde leven als protagonisten optreden, het leven zoals het ook is. We hebben nu een foto van ons gezin met de kranige, pas overleden overgrootmoeder. Later zullen we lachen omwille van de coole zonnebril op de neus van onze trouwe viervoeter Juul. De uitstap naar de kerstmarkt, weet je dat nog, de kinderen vol jolijt in het reuzenrad, de vader met hoogtevrees die zich wanhopig vastklampt aan het bakje van het rad. En dan is de vraag: welk leven heb je geleid? Wat is er nu echt gebeurd? Beiden, uiteraard. En inderdaad, soms geeft het leven te denken en er zijn van die momenten dat je met plezier je kap over de haag zo gooien. Maar dan is er het broodnodige en zo belangrijke metaperspectief dat vastberaden uitroept: ja, het is echt de moeite waard. Dank u wel, zoon en dochter, voor het fotoalbum.