Zaterdag 16 november, de Sint wordt opgewacht door
burgemeester De Wever aan het Mass te Antwerpen. Wat een vermoeiende dag voor
die stokoude heilige. U mag niet vergeten dat hij diezelfde dag reeds twee maal
was aangekomen bij onze noorderburen. Maar goed, de Sint komt voor iedereen,
dus veel werk aan de winkel.
Rond twee uur in de namiddag zat
ik gezellig aan tafel bij mijn moeder op haar knus appartement. Veel gepraat
werd er niet, want de televisie stond luidkeels verslag uit te brengen van de
gebeurtenissen in Antwerpen. Stel u voor, een vrouw van 75 die gepassioneerd
kijkt naar iemand waarin ze al lang niet meer gelooft. Een man waarover ze
eertijds aan mij vertelde, haar ogen opgeslagen naar het plafond met de
woorden: “Zou ons Wimmeke braaf geweest zijn dit jaar?”. Wellicht wisten moeder
en zoon het antwoord op deze vraag maar al te goed. In ieder geval wachtte mijn
moeder de vermoeiende opdracht om speelgoed te leggen rond de geurige schoen
van zoonlief, nu die eindelijk was gaan slapen, zich afvragend hoe Sint en Piet
in godsnaam door een kachelbuis naar binnen zouden kunnen komen. Maar goed, de Sint
komt toch voor iedereen, ook voor Wimmeke, die niet altijd braaf was geweest. Alleen
is het niet de Sint zelf, maar zijn hulpSint, mijn moeder die de honneurs zal
waarnemen.
Enkele dagen later liet ik mijn
hond uit in het losloopgebied van onze gemeente. Ook John, een krasse tachtiger
met zijn trouwe viervoeter was van de partij. Om niet in de stereotiepe
begroeting te vervallen, riep ik spontaan: “Wel John, komt de Sint ook voor jou
dit jaar? Ben je wel braaf geweest?” . “Ik denk het niet”, antwoordde John
lachend. “Dus geen speculaas, marsepein of ander lekkers in je schoen dit
jaar?”, ging ik verder. “Neen, dat is niet meer voor mij, maar wel voor mijn
kleinkinderen”, was het antwoord. En ja hoor, de Sint komt voor iedereen. En
hier heb je dan John, of zou ik zeggen nog een hulpSint.
Toen ik naar huis wandelde,
realiseerde ik me dat ik in een periode van enkele dagen twee hulpSinten heb
ontmoet, mijn moeder en John van de hondenweide. Zowel mijn moeder als John
maken van het Sinterklaasfeest een echt feest. Zou het dan niet mogelijk zijn
voor ons allemaal om te promoveren tot hulpSint? We zouden dan allemaal kleine,
op het eerste gezicht onbelangrijke attenties in de mekaars schoentjes kunnen
leggen. Heeft u er al eens bij stilgestaan: een lege schoen toont altijd een
gapende opening, en zo is elk mens wel op de een of andere manier toegankelijk.
Vooruit, hulpSinten, doe u werk. Vul mekaars schoentjes met een lief woord of
een vriendelijk gebaar. Want zeg nu zelf, de Sint komt toch voor iedereen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten