Zij die wandelen...

“Those who are wandering, aren’t always lost”, stond er geschreven op het raamframe van de trein. Een profetische boodschap, zeker in het licht van de heisa rond het uitschrijven van loopbaancheques voor coaching in de natuur. Stel u voor, door de overheid gesponsord worden om in de natuur te gaan wandelen, waar gaat het naartoe? Ik zal het u zeggen, naar een betere invulling van het professionele leven en, zo wil ik het toch geloven, naar meer gelukkige mensen op de arbeidsmarkt.

          Het mag gezegd worden, de eis om langer te werken laat niemand onberoerd. Later op pensioen gaan, allemaal goed en wel, maar wie kan dit volhouden? Misschien ook, hoe kan je dit volhouden? Een langere loopbaan kan slechts indien je kan ademen in plaats van je adem in te houden. Werken vandaag en morgen zal meer moeten zijn dan alleen maar geld verdienen. Het zal erop aankomen om je arbeidstraject nog intenser in te schrijven in je levensverhaal dan voorheen. Arbeid zal in die mate zinvol moeten zijn, dat het overduidelijk bijdraagt aan de eigen zingeving en aan het maatschappelijk belang. Het moet daarenboven, om het met de gekende politieke slogan te zeggen, werkbaar blijven. Wellicht nog beter, arbeid moet leefbaar blijven.

          Ik neem hier abstractie van het technisch debat, uiteraard in het besef dat dit belangrijk is en niet mag worden opzij geschoven. Maar de sympathieke schrijver die zijn sporen naliet op het raamframe van de trein, slaat de nagel op de kop. Als je wandelt, ben je daarom niet verloren. Mensen die aan loopbaanbegeleiding beginnen, voelen het appèl hun arbeid opnieuw leefbaar te maken. Hun huidige positie maakt dit om een of andere reden moeilijk tot onmogelijk. Juist daarom laat men zich coachen. Een goede loopbaancoach doet denken. Maar als u even meekijkt naar de geschiedenis van de grote denkers, dan zal u zien dat ze niet achter hun tafeltje bleven zitten. Aristoteles, Nietzsche en Kant, allemaal hielden ze van wandelen. Nietzsche ging zo ver dat hij schreef: “Alleen gedachten die bij je opkomen tijdens het wandelen zijn van waarde…”. Wandelen in de natuur doet mensen herbronnen, dat weten we vanuit de psychologie. Het doet mensen nadenken over wie ze zijn en wat ze willen bereiken. Indien de overheid dat wil ondersteunen, kan dit enkel worden toegejuicht. Zij die zoeken zijn niet altijd verloren, zo stond het in de trein. Zij die wandelen, zeker niet.

Foto: Wim Verbeeck