zondag 23 september 2018

René & Georgette






Sinds enkele weken vergezelt de nieuwe CD,  ‘In the blue light’ van Paul Simon me bij elke verplaatsing met mijn wagen. Simon verzamelde een aantal reeds verschenen nummers en bekleedde deze met nieuwe arrangementen. “René and Georgette Magritte with their Dog after the War” vertelt het hartverwarmende verhaal van twee oude mensen die hun dagen samen doorbrengen, zacht, warm en met veel zorg voor mekaar. Ze wandelen door winkelstraten, worden geraakt door de immense schoonheid van de modieus aangeklede paspoppen in de vitrines van de hippe kledingzaken, ze dansen zachtjes in hun woonkamer, terwijl het maanlicht via het raam hen verlicht zoals een spot op een dansvloer. In hun harten zitten verhalen over hun leven samen, hun pijn en verdriet, maar ook hun vreugde en dankbaarheid omdat ze mekaar hebben en er voor mekaar kunnen zijn. Het grootste deel van hun leven is voorbij, maar ze hebben ontdekt wat zo weinigen kunnen ontdekken. Ze weten waar het in het leven om draait en deze kennis, diep verborgen in hun hart, voedt hen, elke dag opnieuw.
            Zaterdag was een sombere, grijze dag. Druilerige regen maakte de bezoekers van de Meir ongenadig nat. Het deed hen sneller stappen, soms zonder oog voor andere voorbijgangers. Een straat van dwalers, omringd door “weapons of mass consumption”, op zoek naar, ja wat? De wereld geeft een troosteloze aanblik. Terwijl ik over de Meir liep, flitsten onwillekeurig beelden uit de actualiteit door mijn hoofd. Hoe mensen op de vlucht waren voor natuurrampen, ver van mijn bed. Hoe anderen  probeerden te overleven in armoede, misschien wel te dicht bij mijn bed. Hoe moet het verder? Wie of wat kan alles ten goede keren? Is dat nog wel mogelijk of is alles voorbij? De winkelende mensen op de Meir vormden het beeld bij uitstek van de ratrace waar we allen aan deelnemen. Het maakt ons overspannen, en gejaagd. Geen tijd om tijd te maken. Onomkeerbaar is het.
            Ik zat reeds een tijdje te praten met een goede vriend in ons stam-koffiehuis, toen ik plotseling oog kreeg voor het koppel aan het tafeltje naast ons. René dronk van zijn koffie verkeerd al was het een dure wijn, voorbehouden voor koningen. Ondertussen genoot Georgette met volle teugen van het stuk appeltaart dat met elke schep een aanzienlijk deel van zichzelf verloor. Ook zij dronk koffie verkeerd, maar diende de kop te ondersteunen met haar tweede hand. “Laat het u smaken!”, hoorde ik de dienster zeggen. “Dat is echt wel lekker”, antwoordde René, en ook hij gaf zich ten volle aan zijn stukje taart. Na de maaltijd veegde Georgette haar mond af met een servetje en keek ze met één oog naar haar rollator, die geduldig stond te wachten op het einde van het feestmaal. Nog voor Georgette zich had kunnen rechtzetten, stond René reeds klaar met haar mantel. Voorzichtig hielp hij zijn vrouw in het kledingstuk en nadien deed hij de riem van haar handtas om haar schouder, alsof hij het meest dure beeldje in de zilverkast plaatste. Er werden geen woorden gesproken, maar toch werd er veel gezegd. René en Georgette Magritte, toonden me in het koffiehuis dat de zon kan schijnen tijdens een druilerige dag. Ze toonden dat liefde, tederheid en zorg overleven in een wereld die ogenschijnlijk met de minuut verhardt. Ze lieten me zien waar het in het leven echt om gaat en dat het allemaal de moeite waard is. Ik kan alleen maar dankbaar zijn omdat ik René en Georgette vorige zaterdag heb mogen ontmoeten. We hebben mekaar nooit gesproken, maar zij hebben mij heel veel gezegd.

Foto: wikipedia.nl
Muziek: Paul Simon, "René and Georgette Magritte with their Dog after the War"

Wil je het liedje eens beluisteren?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

When Hegel meets Star Trek

  Klik hier om deze bijdrage in PDF te lezen. Het zelfbewustzijn is alleen de bewegingsloze tautologie van het ‘ik ben ik’ (p.116) Deze...