Vrijdagavond. Met enkele muisklikken sluit ik de werkweek af
en begeef me van mijn bureau naar de woonkamer. Er hangt een opgewonden en
mysterieuze sfeer. Gaan de juryleden zich omdraaien of niet? Wanneer het wel
gebeurt volgt een ontlading van emoties, wanneer er niet wordt omgedraaid,
verontwaardiging, soms instemming. Met een zucht plof ik me neer in de zetel,
het populaire programma The Voice Kids
is niet aan mij besteed. Ik bewonder de kinderen die aantreden: het risico dat
ze nemen, glorie of afgang, het lijkt me voor tieneremoties bijzonder groot.
Wat mij betreft mag de stoel voor elke kandidaat draaien.
Bij het nemen van mijn koffie schiet me een gedachte te
binnen. Wie zou zich voor mij omdraaien? Welk talent kan ik naar de
buitenwereld laten zien? Waarom verdien ik een plaats op het podium? Mijn
gedachten dwalen af. Binnenkort is het Kerstmis, het feest van de geboorte van
Jezus. Onwillekeurig denk ik aan de drie wijzen uit het Oosten, door Mattheüs
vermeld. Ze bieden zich aan bij koning Herodes, die het nieuws te horen krijgt
dat er een bijzonder kind zal worden geboren. De sluwe Herodes verzoekt de drie
wijzen om het kind te zoeken, zodat ook hij hulde kan brengen aan het
koningskind. Dan denk ik aan de ellelange, vermoeiende en soms gevaarlijke reis
die de drie wijzen hebben afgelegd om tot bij Jezus te geraken. Hoe hebben ze
het in hun hoofd gehaald om die queeste te ondernemen? Meer nog, waarom zouden
het pasgeboren kind en zijn familie hun stoel voor hen omdraaien, eens ze na
die lange reis de stal hebben bereikt?
De drie wijzen verlaten met enige achterdocht het paleis van
Herodes en begeven zich op weg. Een ster begeleidt hen, net zoals op het eerste
deel van hun reis. Diep vanbinnen horen ze een stem, misschien wel The Voice, om het kind te bezoeken maar
zeker niet naar Herodes terug te keren. Aangekomen bij de stal, draait het
jonge stel met hun boorling onmiddellijk hun stoel om. De drie geschenken van
de wijzen, wierrook, goud en mirre zijn sterk symbolisch. Maar wat echt telt is
hun engagement. De drie reizigers lieten alles achter om er te zijn voor het
kleine kind. En die ingesteldheid werkt aanstekelijk, zo aanstekelijk zelfs dat
de jonge ouders hun stoel direct hebben omgedraaid.
Kerstmis is het feest van
de sterke, innerlijke Voice
die oproept om waarlijk mens te zijn. Dit betekent in eerste instantie
er zijn voor de ander en voor zichzelf, misschien ook wel voor de Ander. Kerstmis
is de opdracht om je stoel om te draaien naar de ander toe, in het besef dat er
ook voor jou zal worden omgedraaid. Zo is Kerstmis niet alleen een feestdag,
maar ook een werkwoord.
Foto: Wim Verbeeck, gepubliceerd met toestemming van Juul.
Alleen jij kan je eigen pad bewandelen. Je stoel omdraaien voor je eigen pad is het mooiste cadeau dat je met deze kerst aan jezelf kan geven. Want niemand anders zal het uwe kunnen bewandelen.
BeantwoordenVerwijderenEn als je naast je kijkt, merk je vanzelf dat er vele mooie mensen naast je hun eigen pad bewandelen en moed en kracht kunnen halen door jou engagement en mooie voorbeeld👍
Kniel en buig voor je pad. Je zoon en dochter zullen je voorbeeld volgen en hun eigen pad omarmen en met ❤ bewandelen. Met alle voor- en tegenslagen die erbij horen.
Prettige kerst
Ik heb wel eens moeite om de stoel om te draaien. Voor een ander, wanneer ik te veel aan mezelf denk. Maar ook voor mij, als ik mezelf weer eens moeilijk kan aanvaarden. Het leven is een moeilijke evenwichtsoefening. En dan denk ik aan de woorden van Herman De Dijn: gelukkig zijn is het gevoel dat het oké is. Dat is het niet elke dag. Ik hoop dat ik dan de moed heb om mijn stoel om te draaien.
BeantwoordenVerwijderen